Een jaar sinds NeuroPhysics, op weg naar genezing

Shrek: ‘Ogers zijn net als uien.’
Ezel: ‘Ze stinken?’
Shrek: ‘Ja. Nee!’
Ezel: ‘Oh, ze laten je huilen.’
Shrek: ‘Nee!’
Ezel: ‘Oh, als je ze in de zon legt schieten ze scheuten en krijgen ze van dat lange haar.’
Shrek: ‘Nee! Lagen! Uien hebben lagen. Olgers hebben lagen, en uien hebben lagen. Snap dat dan! Allebei lagen.’

Dit gesprek uit de film Shrek, wat ik uit mijn hoofd ken omdat het vroeger elke middag aanstond voor mijn zusje, schiet de afgelopen maanden regelmatig door mijn hoofd. Ik ben inmiddels een jaar terug uit Australië en nog steeds op weg naar genezing. Nickie, mijn behandelaar in Australië vergelijkt mij regelmatig met een ui.

Het genezingsproces is als het pellen van een ui, zegt ze. Voor ik naar Australië vertrok heb ik de eerste lagen van de POTS en ME met behulp van Neuromovement al af kunnen schudden. In de weken dat ik werkte met Nickie vlogen er heel rap weer een heel stel af, in omgekeerd chronologische volgorde. De symptomen die er als laatste bij zijn gekomen, gingen er als eerste weer af.

Het is een kwestie van doorwerken met NeuroPhysics. Vijf keer per week naar de sportschool om de nieuwe neuropaden aan te maken en te behouden, de juiste mindset; observeren en niet oordelen, gezond eten, veel drinken, rust nemen waar nodig, grenzen bewaken en continue letten op je houding.
Je zou denken dat dit met een beetje discipline heel goed te doen is, maar de afgelopen zomer was voor mij de zwaarste tijd in dit proces tot nu toe.

De lagen van die ui laten zich niet zomaar pellen. Hoe dieper ik ga, hoe moeilijker ik er doorheen kom. Wat Nickie ook aangeeft; hoe langer de ziekte heeft geduurd, hoe meer tijd er nodig is om het brein te leren hoe het zich moet gaan gedragen. Bij mensen die een aantal jaren ziek zijn geweest, kunnen de hersenen teruggrijpen naar vroeger, er is herkenning. Totaal nieuw gedrag aanleren kost doorzettingsvermogen en veel geduld. Je moet zelf het wiel uitvinden.

In NeuroPhysics heb je zeven programma’s te doorlopen, bij programma één en twee kalmeer je het zenuwstelsel om het uit de fight/flight te trekken, en leer je het brein nieuw gedrag aan. Dit doe je door nieuwe neuropaden te creëren met behulp van langzame bewegingen en tremoren in de sportschool.

Bij programma drie en vier is het zenuwstelsel stabieler en ga je stress toevoegen. Hierbij is het de kunst om je brein te leren hier niet van te schrikken en in oude patronen te vervallen. In programma vijf maximaliseer je de stress, en daarna elimineer je de ziekte in programma zes. In het laatste programma leer je als een gezond mens verder te gaan.

De afgelopen acht maanden ben ik bezig geweest met programma drie en vier.

In het ophogen van stress blijkt voor mij een uitdaging te zitten. Net als in programma één en twee overkwam het me regelmatig dat ik een onderdeel goed onder de knie dacht te hebben, tot ik het ineens niet meer voor elkaar kreeg. Dan blijkt dat ik mijn brein nog niet alles kunnen leren wat het nodig heeft om door te kunnen. Er zitten dan nog hele kleine details, soms niet eens op te merken door een ander, waar een beweging net niet gaat zoals het zou moeten, en door daaraan te werken kom ik steeds dieper tot de kern, laagje voor laagje.

Als het me lukte om een laagje af te pellen, waarbij er ook altijd iets ten positieve veranderde in mijn lichaam, kwam ik daarna altijd meteen een nieuw probleem tegen. En dan moet ik ergens een stapje terug doen, opnieuw gaan zoeken, en weer opbouwen.

De moeilijkheid die hierbij komt kijken is het niet mogen oordelen en vooral niet te gaan forceren.

Ik ben gewend heel rechtlijnig te denken dat wanneer ik iets kan, dat dit vanaf dat moment lukt. Net als fietsen. Je stapt op en je weet elke dag weer hoe je moet bewegen om vooruit te komen en niet om te vallen in de bosjes. Je hoeft nooit bang te zijn wanneer je op de fiets stapt of je vandaag nog wel weet hoe dat moet.
Deze behandeling lijkt meer op een videospel. Je traint je een ongeluk en dingen gaan gemakkelijker, maar ineens is het toch Game Over en mag je weer van voren af aan beginnen.

Het verschil voor mij met het eerste half jaar van NeuroPhysics, is dat de nieuwe uitdagingen niet meer alleen fysiek zijn, maar ook emotioneel.

Een psychologe vertelde me laatst dat ze in haar werk in traumaverwerking zag dat je nooit weet waar iemand mee aan de slag moet. Het lichaam bevat zoveel wijsheid, alleen die kan beslissen of er ruimte is om oude pijn nu te kunnen dragen. En dat niet alleen, het lichaam is degene die de volgorde bepaalt. Zodra er iets wordt opgeruimd, staat het volgende meteen op de stoep. Wat en wanneer, en hoe lang iets duurt, dat valt niet te voorspellen. Maar het mooie is, dat het zich alleen voordoet wanneer je er klaar voor bent.

Mijn systeem is sterker dan vroeger, en de meeste dingen die aan de oppervlakte komen blijk ik nu te kunnen dragen en op te lossen. Maar het kan ook zo overweldigend zijn dat mijn geest zich verzet, en dit maakt het proces moeilijker.

Dat proces van doorwerken is zwaar.

Ik heb maanden geworsteld met intens verdriet en boosheid, wat vrijkwam bij een onderdeel van NeuroPhysics bij mijn hartstreek, en dagenlang kon aanhouden. Mijn slaap werd weer slecht, ik ging erg trillen, energie ging voor een groot deel naar deze emotie en ik was niet mezelf. Desondanks kon ik vaak nog best veel; vrijwilligerswerk, huishouden en leuke dingen doen, maar ik voelde me niet helemaal goed en moest mezelf ook bedwingen in de soms ziedende woede of tranen die wilde stromen.

Bij al deze emoties was het duidelijk te voelen dat het niet gerelateerd was aan iets in het hier en nu. Ik ben in mijn meest slechte tijd veel en lang in de war geweest, eenzaam en angstig, waarbij ik mijn gedachten niet onder woorden kon brengen. Mijn cognitieve functies waren soms zo beperkt dat ik iets wilde zeggen, maar waarbij er totaal andere dingen naar buiten kwamen. Ik liep tegen deuren op en wist simpele handelingen niet te doen omdat ik de volgorde niet meer begreep. Veel van het grote verdriet komt uit die tijd. Met tremoren gooi ik de deur open naar dit oude leed, wat geduldig op me heeft gewacht tot ik er ruimte en mogelijkheid voor had om het te doorvoelen.

Dit is de uitdaging waar ik nu nog middenin zit. De emoties die vrij komen voelen zo groot, dat ik niet altijd weet hoe hiermee om te gaan. Het leed wat ik met een tremor heb vrijgelaten, wil niet terug zijn doosje in. En nu ik er nog niet goed op weet te reageren, blijft het vastzitten in mijn systeem en resulteert dit in klachten en aanhoudend verdriet. Dit heeft me afgelopen week weer een GAME OVER gegeven in het NeuroPhysics videospel, terug naar programma 1 en mijn systeem weer kalmeren. Nickie heeft haar magie op me losgelaten in een Skype sessie en wist me met aanpassingen in tremoren uit de stress te trekken. De klachten verdwenen binnen een paar minuten, alleen het verdriet bleef nog over.

Met een aangepast programma, allerlei tools om mijn systeem in staat te stellen de stress te verwerken, en met een dosis nieuwe oefeningen ga ik nu verder. Naast dat ik op mezelf mag leren vertrouwen dat ik de grote emoties aan kan, zal ik ze meer moeten gaan uiten om ze te verwerken. Op het moment dat ze zich aandienen moeten ze eruit.
Wat ik lastig vind, want natuurlijk laten ze zich vooral zien onder de therapie, in een sportschool vol vreemden die rond stuiteren op testosteron en adrenaline. Niet de meest prettige plek om eens flink te gaan huilen.

Ik mag mijn brein ook wat tijd geven om hier in te leren. Sinds dit emotieproces heb ik regelmatig last van heen en weer schietende ogen (net als in de REM-slaap) en een voorhoofd waarvan de spieren soms een eigen leven leiden. Nickie geeft aan dat ze denkt dat mijn frontale kwab zich aan het herstellen is op het moment. De plek waar alle executieve functies zitten, waaronder emotie regulatie.
Die bewegingen doen me overigens ontzettend denken aan EMDR, alsof er een eigen innerlijke traumatherapie gaande is.

Alle emoties die ik van jarenlang nog moet verwerken, is dus een mentaal én fysiek leerproces.

Gelukkig heb ik alvast één goede ervaring opgedaan met doorwerken. Een plek waar ook emotie vast zat, waren mijn benen. Die hebben jarenlang pijn gedaan, en toen ik drie maanden geleden een evaluatie had via Skype, zag Nickie dat ik mijn kuiten nog een klein beetje meer moest betrekken in een bepaalde oefening. Ik deed dat, en was vervolgens compleet overstuur. Allerlei herinneringen overvielen me, van toen ik 15 jaar was en niet meer kon lopen van de pijn. Al die keren dat ik gedragen moest worden, in een rolstoel zat en niet op mijn benen kon vertrouwen.

Ik bleek na die jaren mijn kuiten nooit meer helemaal te zijn gaan gebruiken, met angst voor de pijn. Natuurlijk doen ze mee aan bewegingen, maar nooit volledig. Nu ik ze ineens mee liet doen, reageerde mijn systeem meteen met angst. Mijn lichaam schoot in de kramp.

Ik was misschien nog niet helemaal klaar voor de emotie die in mijn kuiten vastzat, maar nu moest ik er wel doorheen, het was er nu en ging niet meer terug. Een paar weken ben ik door angst heen gegaan om in oud verdriet terecht te komen. De maand erna ging het lopen heel langzaam achteruit.

Gelukkig bestaat er ook Neuromovement, die ik hier ook bij heb ingezet. Een behandeling die, net als bij NeuroPhysics, met trage bewegingen je hersenen nieuwe instructies geeft en laat leren. Ook hier wordt er gewerkt vanuit het lichaam, want 80% van de communicatie van het zenuwstelsel gaat vanuit het lichaam naar het brein, en niet andersom zoals je zou denken. Om het zenuwstelsel te leren te reguleren, is het slim om het lijf in te zetten.
Het is net als NeuroPhysics een mooie methode, die ik heb ontdekt in het lange wachten op Australië, en waar ik toen al veel mee heb bereikt.

Een jaar sinds NeuroPhysics leek me een goed moment om eens te zien of deze twee behandelingen samengaan. En wat blijkt is dat ze elkaar versterken. De onderdelen waar ik op vastloop in de sportschool, kan ik met Neuromovement weer in beweging krijgen.

Mijn proces kan ik zo versnellen.

De keer dat de Neuromovement-practitioner aan de slag ging met mijn benen, merkten we op dat mijn benen niet wisten hoe ze moesten bewegen. Er zaten allerlei blokkades en het leek wel of mijn brein niet kon kiezen tussen de oude fight/flight manier en de nieuwe gezonde. Er gebeurde van alles tegelijk en daardoor juist niets.

Na deze sessie wist mijn brein weer hoe lopen moest, maar heb ik een week lang moeite gehad met staan en lopen. Het kostte me erg veel concentratie en energie om niet om te vallen.

Inmiddels ben ik weer een paar maanden verder, en staan en lopen gaat zoals het zou moeten. En die angst en verdriet dat uit de kuiten was gestroomd, voelt alsof het is opgelost. Met die benen komt het wel goed, ze hebben een upgrade gekregen.

Naast de emoties die me de afgelopen maanden bezighielden, ging het ook goed met me. De dingen die een half jaar geleden nog spannend en nieuw waren, worden nu steeds normaler. En dat is prettig. Ik sta er niet meer bij stil dat ik vier jaar lang geen douche heb kunnen nemen, dat hoort nu gewoon bij mijn dag.

Elke vrijdag, als het me lukt, reis ik met de trein en de bus naar Wouter, waar we samen in zijn gigantische kas groente verbouwen. De reis duurt langer dan een uur, maar zelfs dat wordt normaal. Op dinsdag werk ik in de tuin van Kweekland. Ik hoor er helemaal bij, ik doe niet onder aan een ander en voel me daar fijn en op mijn gemak.
Daarnaast kan ik een paar uurtjes assisteren in het onderwijs in de gevangenis, wat heel intens kan zijn, maar me meestal goed af gaat.

Ik kan erop vertrouwen dat als ik een goede dag heb, ik kan doen wat ik heb gepland.

Ondanks alle moeilijkheden heb ik nog steeds mijlpalen bereikt. Toen ik nog 23 uur per dag moest liggen, had ik een lijstje gemaakt met wat ik het meest miste. Bovenaan stond er in hoofdletters; DANSEN. Deze zomer heb ik mijn droom in vervulling kunnen laten gaan. Heel veel dansen met vrienden.

Ik heb genoten van de feestjes en festivals. Hoe is het mogelijk dat ik kan gaan stappen, biertjes kan drinken en tot wanneer ik wil (soms als laatste!) te gaan slapen. En niet wakker te liggen van overprikkeling. De dagen na een feest zijn ook een klein feestje. Ik word niet extra ziek en steeds vaker kan ik de maandag erna de draad weer oppakken, net als een gezond mens.

Ik moet regelmatig nog wat afzeggen, als ik in een proces zit wat mijn energie opslurpt, maar als alles goed zit, heb ik meer energie dan een half jaar geleden.
Ook kan ik nu mijn dieet een tijdje negeren, me volproppen met chocola en pizza, zonder directe consequenties.

Ik heb een automatisch piloot gekregen, waar ik me elke dag over blijf verbazen. Blijkbaar kan ik handelingen die ik vaker doe, zoals mijn fiets op slot zetten of kleding klaarleggen, doen zonder dat dit mijn concentratie vereist.
Ik kan mezelf inmiddels geruststellen, als ik denk dat ik de voordeur open heb laten staan, dat dit niet betekent dat ik in de war was, maar juist het omgekeerde. Ik heb er simpelweg niet bij hoeven nadenken. Ik kan twee dingen tegelijk!

Ik keer inmiddels niet meer om als ik ineens denk ‘Shit, heb ik het gas wel uitgedaan?’

Ik kan in de kas met 45 graden onkruid wieden of tomaten dieven. Ik kan fysiek werk doen en de warmte kwijt door goed te zweten. Eczeem op mijn voetzolen, wat er altijd heeft gezeten, verdwijnt af en toe. Mijn lippen die gingen barsten en bloeden wanneer ik ze niet elk half uur insmeerde met vet, onderhouden zichzelf ineens. Voor het eerst in mijn leven loop ik de deur uit zonder een smeersel.

Deze dingen geven voor mij weer dat ik ver ben in het pellen van de ui. Er zitten dingen bij die ik altijd heb gehad en nu plotseling veranderen. Zo ver ben ik al terug in de tijd, er zijn eigenschappen recht gezet waarvan ik niet wist dat het mogelijk was.

Naast de fysieke eigenschappen die veranderen, geniet ik ook van de dingen die nu mogelijk zijn; Zoals het slappe lach gesprek van laatst met een vriendin, toen we erachter kwamen dat het liedje ‘we zijn er bijna, we zijn er bijna, maar nog niet helemaal…’ bij sommige mensen eindigt op ‘kaal’ en bij anderen op ‘blauw’. En hoe slecht wij kunnen accepteren dat haar vriend zich schaarde achter het verkeerde woord.

De treinreis waarin ik contact had met een medereiziger, omdat we allebei een bizar gesprek hadden meegeluisterd en dit uitvoerig gingen nabespreken.

Wanneer ik de grootste paksoi die ik ooit heb gezien uit de kas trek, en Wouter trots aankijk.

Hoe blij ik ben dat ik nog altijd een grote rol speel in de levens van vrienden, ondanks mijn jaren van afwezigheid, dat ik zelfs de grote eer heb gekregen om getuige te mogen zijn op hun bruiloft.

Dat er een goede vriendin, en lotgenoot, bij me heeft kunnen logeren, wat we nooit voor mogelijk hadden gehouden.

En elke keer voel ik wat geluk, wanneer het me lukt om vroeg mijn bed uit te komen om met Vincent in de sportschool aan de slag te gaan. Wanneer de schoonmaker me ziet staan bij de kluisjes, even op me afstapt en me een schouderklopje geeft en zegt: ‘Je mag weer’.

En zo is het, ik mag weer.
Elke dag mag ik weer.
Het is een voorrecht om mezelf op deze manier te kunnen genezen. Met geduld, moed, discipline en kracht alles verder door te werken wat ik nog in mijn ui tegen kom.

Ik mag en ik kan weer.