Mijn NeuroPhysics verhaal

Het moment waar ik van droomde is gekomen. Ik zit thuis, achter mijn laptop, en ik ben net een weekje terug uit Australië. Ik heb al een start gemaakt met een nieuw leven. Eén zonder consequenties na inspanning en zonder beperkende klachten, net als elk ander mens. Ik ben goed op weg, maar ik ben de ME nog niet kwijt. In dit blog zal ik vertellen over mijn ervaringen met NeuroPhysics Therapy tot nu toe.

Voor vertrek
De afgelopen vijf jaar waren ontzettend zwaar, ik ben inmiddels twintig jaar ziek, maar de laatste jaren was ik flink verslechterd. Ik kon bijna niets verdragen, zat aan veel medicatie en kon eigenlijk niet eens zitten en denken.
Toch veranderde er al veel nadat ik NeuroPhysics had ontdekt.

In de twee jaar dat ik heb gewacht tot ik in Australië terecht kon voor therapie, vanwege Corona, heb ik me verdiept in de theorie achter deze behandeling. Ik heb wat boeken kunnen luisteren, gemediteerd, ik heb de adviezen en oefeningen van Ken (de oprichter van NeuroPhysics) opgevolgd en gewerkt aan mijn mindset. Daarnaast volgde ik een streng dieet, waarbij ik heel puur at en geen belastende voeding tot me nam.

Dit alles, gecombineerd met ineens de hoop op een gezond leven, maakte dat ik al wat stapjes maakte.

Een jaar en drie maanden voor ik uiteindelijk zou vertrekken, heb ik Neuromovement/Anat Baniël Method ontdekt. Deze behandeling komt voor een deel overeen met NeuroPhysics, ook al is het iets heel anders.
Eens in de drie weken heb ik deze behandeling gevolgd. Ik kon nog heel weinig aan, de reis ernaartoe was eigenlijk al teveel, maar toch merkte ik al snel ook veranderingen.

Al na een paar sessies kon ik prikkels beter verwerken, kon ik weer zitten, en na een tijdje kon ik zelf douchen. Na een jaar kon ik zelfs zelfstandig de deur uit en fikse wandelingen maken. Ik had het gevoel dat de wereld aan mijn voeten lag, ik was soms euforisch van geluk. Zelf de natuur in kunnen, vrienden weer kunnen zien en muziek kunnen luisteren. Ik barstte soms van blijdschap. Ik heb veel tranen gelaten, rouw vermengd met vreugde.

Ik had vaak het gevoel dat ik al bijna genezen was, maar voelde ook in mijn hart dat NeuroPhyiscs nog nodig was. Toen ik merkte dat ik toch de laatste maanden weer achteruit ging, wist ik dat zeker. Ik had mezelf overvraagd, ik had met van alles weer meegedaan, en Vincent en ik zijn ook nog op een mooie zondagmiddag getrouwd.

Na de bruiloft had ik een week terugslag, en was mijn basis een stuk lager. Wat ik een paar maanden geleden nog kon, kon nu al niet meer. Dit had ik niet helemaal door, maar ik leefde ook in de ontkenning. Toegeven aan mezelf dat het niet goed zat en onder ogen komen dat ik weer een stuk leven moest opofferen voor stabiliteit, was enorm moeilijk en beangstigend. Ik was erg opgelucht dat ik eindelijk naar Australië vertrok.

De therapie
De reis was zwaar, ondanks alle maatregelen om het goed te overleven. In Australië aangekomen hebben we een aantal dagen genomen om bij te komen, en dat was hard nodig. De ME liet zich weer goed zien. We hebben een keer nog een poging gedaan ergens wat te drinken, maar uiteindelijk zat ik huilend aan tafel vanwege alle prikkels, malaise en duizeligheid.

Maandag 18 juli 2022 ben ik onder begeleiding van Nickie gestart met NeuroPhysics Therapy.
De therapie is bij Ken en Nickie thuis, in de onderste woonlaag. Ze wonen prachtig, hoog in de heuvels, met geweldig uitzicht.
Het is een hele prettige plek, er zijn altijd een paar mensen bezig met de therapie en er gebeuren regelmatig mooie dingen. Mensen die hun eerste stapjes zetten of anderen die uit rolstoelen klimmen.

Er worden verhalen uitgewisseld over schrijnende situaties die transformeerden naar een hoopvol leven.

De therapie bestaat uit zeven programma’s die erop gericht zijn je zenuwstelsel te resetten. Daar zit het probleem, in het centrale zenuwstelsel. Bij POTS en ME is het idee dat je lijf vastzit in de fight/flight modus, de overlevingsstand. Wat er gebeurt als er ineens een grizzlybeer voor je neus zou staan.
 
Dit is een kortetermijnoplossing voor het lichaam, bloed gaat alleen nog naar vitale organen, je wordt hyperalert en staat klaar om te vluchten. Dit is een tijdje vol te houden, maar het zou moeten normaliseren zodra je uit gevaar bent. Bij ME (en andere aandoeningen) lijkt het zenuwstelsel vast te zitten in die gevaar-stand, wat maakt dat er steeds meer belangrijke processen in het lichaam beginnen te haperen.

Precies wat er bij POTS gebeurt; er wordt te weinig bloed aangemaakt en de aderen knijpen niet meer samen, waardoor het brein zonder bloed komt te zitten als je gaat staan.
Als er ergens een proces misgaat, volgen er meer, het lichaam is immers één groot geheel. Alles raakt in de war, vervormt of functioneert niet meer, met ziekte tot gevolg.

Bij NeuroPhysics kalmeer je het zenuwstelsel eerst, je haalt het uit de hyperalert. Daarna ga je het zenuwstelsel laten zien hoe het wél hoort te reageren op stress. Bij het woord stress mag je al denken aan alle soort informatie wat je tot je neemt, en wat je lichaam moet verwerken en op reageren. Je gaat langzaam stress toevoegen aan je systeem, en leert het kalm te blijven en niet te reageren alsof er opnieuw gevaar dreigt.

Dit alles gebeurt op fitness apparaten, maar het is geen fitness. Op de apparaten maak je een bepaalde beweging, en je systeem reageert. Als je vastzit in de overlevingsstand, reageert je lichaam heftig op deze bewegingsprikkels. Wat er bij mij gebeurde was dat ik de bewegingen de eerste dag niet eens kon maken. Mijn lichaam blokkeerde, het was te zwaar. Nickie moest het apparaat voor mij bewegen en ik bewoog op die manier mee.

Ik was erg verbaasd, er zat immers geen gewicht op het apparaat.

Het is heel gek om te zien dat je iets lichts met geen mogelijkheid in beweging krijgt. Ook geeft het lichaam aan dat er stress in het systeem zit door te gaan trillen. Dit is onderdeel van de therapie, tremors genaamd. Je geeft je lichaam de regie door je over te geven aan de trilling.

Nickie begeleidde me in de tremors, die gaandeweg de therapie steeds beter het lichaam doorstroomde en groter werden. Op het laatst leek het soms wel een exorcisme, het hele lijf bewoog alle kanten op en er kwam een hele lading energie vrij. Energie en kracht waarvan ik verbaasd was dat ik ertoe in staat was, ik heb zelfs een fitness apparaat verplaatst.

Na zo’n tremor heeft het lichaam een bepaalde blokkade opgelost en kan er een beweging ineens wel gemaakt worden dat ervoor niet mogelijk was. Het lijkt wel magisch. Op dag twee was mijn systeem al een stuk rustiger en kon ik sommige bewegingen al zelf maken.

De vier weken therapie die ik bij Nickie heb gevolgd waren gericht op het systeem kalmeren en programma 1 en 2 te leren. Ik ging heel hard vooruit, de tremors werden beter en ik kon op sommige apparaten zelfs al wat gewicht aan.
Naast dat de therapie beter ging, gebeurde er ook van alles in mijn lijf. Ik kreeg geen terugslag meer zoals ik gewend was (PEM genaamd). Ik was rustiger en op een andere manier moe, zonder hyper te zijn en zonder de malaise.

Er was veel moeheid, ik heb veel geslapen en mijn hele lijf deed veel zeer. Maar de mindset is ook een belangrijk onderdeel van de therapie, want met emoties beïnvloed je immers ook je zenuwstelsel. Het is de bedoeling om je emoties in het midden te houden, en het dus niet erg te vinden dat alles zo’n pijn doet dat je een nachtje niet slaapt.

Die pijn komt ook door het veranderen van de lichaamshouding. Een belangrijk onderdeel van NeuroPhysics Therapy. Wanneer het lijf denkt dat er gevaar dreigt, wil het zichzelf beschermen en neemt een houding aan om dat te doen. De schouders naar voren en ineengekrompen. Door je fysieke houding te veranderen geef je je brein de feedback dat je veilig bent.
Maar om dit te veranderen na twintig jaar, spieren voor het eerst te gebruiken of juist los te laten, dat kan goed zeer doen, en vergt continue aandacht.

De eerste twee weken passeerden alle klachten van de afgelopen twintig jaar, netjes achter elkaar en in omgekeerde volgorde. Het was alsof mijn systeem een checklist had en alles even afging om er daarna afscheid van te nemen.

De klachten waren gelukkig een stuk milder dan ik gewend was.

De therapie was twee uurtjes in de ochtend, maar meestal stopten we eerder dan dat. Het is heel hard werken, en als er één ding niet mag dan is het wel pushen. Ook na die twee uurtjes had alles wat ik deed en dacht te maken met de therapie. De houding, mindset, dieet, pijn, emoties, rare dingen die gebeuren in het lijf en brein, je moet er allemaal doorheen en goed op reageren zodat het systeem niet in de stress raakt.

Ik kan je vertellen, het is heel hard werken voor een lange tijd. Het is niet snel of gemakkelijk, het is zwaar. Je moet er voor de volle 100% voor gaan, en je moet er volledig op vertrouwen dat alles wat er gebeurt erbij hoort, en dat Nickie weet wat ze doet.

Steeds vaker voelde ik me echt ‘anders’, en dat maakt al het bloed zweet en tranen de moeite waard. Ik kon me mengen in gesprekken, ik kon steeds vaker helder zien en verbaasde me over de details in Nickie’s gezicht.
De energie die er was, was meer verdeeld over de dag en ik kon vroeg opstaan zonder dat mijn lichaam stopte met functioneren. Mijn huid was egaler (geen stressvlekken meer), ik kon beter ademen, mijn ogen zijn helder gaan staan en hingen niet meer, mijn lichaamstemperatuur werkte een stuk beter, ik kon beter denken, prikkels verwerken ging helemaal zoals het hoort. En nog veel meer.
Ook had ik steeds meer energie na de therapie, wat betekende dat we steeds vaker een korte wandeling konden maken of in het weekend ergens naartoe konden.

Het mooiste moment in de therapie gebeurde in het weekend bij een wandeling in Byron Bay, omhoog naar een vuurtoren. Ik ben een chronische zelf-overschatter, en dat was nu weer het geval. We waren amper begonnen en ik had veel last van een klacht. Ik wist dat dit weer zo’n symptoom was dat zou verdwijnen met een paar dagen, en niets te maken had met mijn gesteldheid, dus ik heb de wandeling toch doorgezet, met veel pauzes en het inzetten van de tools die ik geleerd had.

Toen we over de helft waren, gebeurde er iets nieuws. Het ploeteren werd minder en ik voelde me zowaar beter dan het eerste stuk. De neerwaartse spiraal die al twintig jaar bij me hoort; wanneer ik iets doe wat niet gaat, dan wordt het alsmaar slechter tot ik op de bank beland voor een langere tijd. Ditmaal bleef het niet alleen uit, maar voelde ik me zelfs verbeteren. Ik wist niet dat dat mogelijk was.

Dat was voor mij een keerpunt dat ik wist dat ik de ME echt ga verslaan.

Nickie had als grapje in week één gezegd dat ik in week vier wel mee zou kunnen sprinten met haar, als ik zo snel vooruit bleef gaan. Die vooruitgang bleef, dus hebben we haar aan haar belofte gehouden. Met Ken en Nickie zijn Vincent, ik en Maud (lotgenoot) 80 meter sprints gaan doen op het strand.

Dat was fantastisch, wat een vrijheid! Iets wat voorheen enorm veel consequenties zou hebben gehad. En nu zonder klachten, rennen met de blote voeten in het zachte zand. Alles wat ik al die jaren heb gemist werd samengevat in deze activiteit. Een geweldige afsluiting van de therapie.

De eerste weken na de therapie
Na de vier weken therapie en met al hele mooie resultaten, had ik de optie om nog twee weken langer door te gaan. Maar na overleg met Nickie, besloot ik dat ik genoeg had geleerd om zelf verder te gaan. In een goeie sportschool kan ik zelf verder werken aan programma 1 en 2. Elke maand heb ik een Skypegesprek met Nickie om te kijken hoe de voortgang is en of ik al klaar ben voor het volgende programma.

We hadden hierdoor twee weken Australië cadeau gekregen. En dat naast de twee weken die we zouden blijven na de therapie, hadden we plotseling een maand vrije tijd. We hadden hele ambitieuze (anderen zouden zeggen: naïeve) plannen, om van de Gold Coast naar Cairns te rijden, vanuit daar naar Sydney te vliegen en dan naar huis.

Wonder boven wonder is dit hele plan gelukt, en dat niet alleen, we hebben ook echt nog kunnen genieten van de natuur in Australië. Bijna elke ochtend stonden we vroeg op om in de sportschool aan de slag te gaan, om vervolgens even te liggen en dan nog een hele dag vrij te hebben om te doen wat we wilden.

En zo voelde het echt, er waren bijna geen grenzen, zo goed ging het met me.

Ik had nog altijd klachten, maar die werden ondergesneeuwd door de energie die er ook was, en de levenslust om alles te doen wat altijd niet heeft gekund. Ik heb in deze vier weken meer gedaan dan de afgelopen vijf jaar bij elkaar, en meer tijd in de huurauto gezeten dan ooit in onze eigen auto. Rond etenstijd werd ik moe en kroop ik op de bank, maar dat scheelt niets wanneer je de hele dag buiten hebt kunnen zijn en geen enkele keer hebt hoeven liggen.

We hebben zoveel gedaan, het is ongelooflijk. We hebben bijvoorbeeld veel wandelingen gemaakt in het oerwoud, krokodillen en vogelbekdieren gespot, met een boot naar eilanden gegaan, dierenparken bezocht, over marktjes geslenterd, uit ontbijten en lunchen, en natuurlijk veel stranden bewonderd.

In deze weken hebben we eens per week een ‘rustdag’ gehouden. Soms was dat mentaal nodig, want vanuit weinig kunnen naar ineens alles doen waar je zin in hebt, is een flinke verandering. Maar al snel bleek dat een rustdag eigenlijk niet voorstelde wat ik voor ogen had. Ik ging alsnog naar buiten en overdag liggen hoefde niet. Ik deed meer op een rustdag dan op mijn beste dagen thuis.

Ook hier viel het kwartje dat ik thuis nog lang niet zo ver genezen was als ik dacht. Mijn perceptie bleek niet te kloppen. Ik kwam van ernstig ziek en ging naar een leven met meer kwaliteit, die verandering was zo groot voor mij, dat ik vanuit mijn eigen bewondering en enthousiasme dacht dat ik al een vrij normaal leven kon leiden.

Ik bleek nog veel klachten te accepteren, of gewoonweg niet te zien. Ik wist dat ik niet zou kunnen werken, nog geen halve dag, dan zou ik mezelf flink overvragen. Maar er was veel meer mis dan alleen dat. Het feit dat ik niet eerder dan negen uur mijn bed uit kon en elf uur slaap nodig had, bijvoorbeeld. Dat ik altijd misselijk was, niet scherp kon zien, mijn lever en darmen niet goed functioneerden en alles zwaar aanvoelde, wuifde ik weg. Dat viel in het niets bij wat ik nu ineens wél kon.
Nu ik een beetje heb mogen proeven aan echte energie weet ik dat ik gewoonweg niet wist hoe het zou zijn om me goed te voelen.

Weer thuis
Inmiddels zijn we naar huis gevlogen, we hebben ontzettend genoten van de extra tijd in Australië. Ik heb veel zelfvertrouwen opgedaan, durfde steeds meer en kon er met steeds meer overtuiging in geloven dat ik een nieuw leven ga beginnen. Ik voel me nu zo anders, ik wist niet dat ik me zo licht en prettig kon voelen.

Thuis zijn is nog even een kleine uitdaging.

In ons huis word ik nog veel herinnert aan het ziek zijn, en dat is moeilijk. De bank waar ik altijd op lag, het schilderij waar ik hele dagen naar heb gekeken, de mandjes vol supplementen.
We hebben het huis opnieuw inrichten als prioriteit nr. 1 gesteld, om nieuwe leuke herinneringen te kunnen maken. Ook ga ik snel op zoek naar een dag-invulling wat voor nu bij me past, in mijn uppie doelloos thuis zitten voelt niet goed.

We hebben een fijne sportschool gevonden, waar ik zelf op mijn elektrische fiets om kwart voor zeven in de ochtend naar toe fiets. Dat vind ik heel gaaf, voor ik ooit ziek werd was ik een echt ochtendmens en dat komt nu weer naar boven. Wat ook erg goed voelt is dat ik zelfstandig mijn therapie kan ondernemen en werk aan herstel. Ik heb de controle over mijn leven en ben van niemand afhankelijk.

Zodra alles goed loopt ben ik van plan te gaan onderzoeken of ik sporten leuk vind. Dat heb ik nooit gekund, en ik denk dat er een fanatiek danser in me schuilt.

Eén ding is zeker: ik word gezond en kan het leven gaan leiden dat ik altijd heb gewild.