‘Hoe is het om een vriendin met ME te hebben?’ Deze vraag stelde ik aan Imke. Een vriendin die ik ken sinds de studie SPH. Ook toen had ik al ME, maar dat was meer bijzaak. Ik kon leven, studeren en zelfs uitgaan. Dat ik niet aan de aanwezigheidsplicht op school kon voldoen en twee dagen slecht was na een wilde avond, was iets waar mijn omgeving niet veel van wist. Imke zag dat wel, ze is immers een heel empathisch mens. Nu mijn leven zich al bijna vier jaar op bed en de bank afspeelt, vertelt Imke hoe het is om dat van een afstandje mee te maken.
Laten we vooropstellen dat Sanne veel meer is dan haar ziekte. Voor mij is Sanne, vooral Sanne: Een lief, grappig en creatief persoon. Iemand waarvan ik dankbaar ben om mijn vriendin te kunnen noemen. Maar als ik eerlijk antwoord moet geven dan zorgt haar ziekte ervoor, dat ik mij machteloos voel. Want wie gunt zijn of haar vriend niet het beste van de wereld? En wat ook het beste van de wereld mag zijn, het is in elk geval niet dagen vol medicatie, bijna tot geen energie, pijn en andere narigheid.
Ik voel me machteloos.
Ik voel me machteloos, want ik kan het lijden niet voor haar wegnemen. Machteloos, want ik kan haar niet helpen. Niet echt, dat kunnen hopelijk de mensen in Australië, dat kan met NeuroPhysics Therapy.
Als speling van het lot was het moment dat ik mijzelf het meest machteloos voelde (de dood van mijn moeder), het moment dat ik Sanne echt als mijn vriendin ben gaan beschouwen. We waren studiegenootjes en ze nodigde mij uit wat te drinken in de kroeg. Geen ongemak, maar een ongedwongen gevoel van medeleven, die ik tot op de dag van vandaag in haar koester.
Ook toen had Sanne ME, maar was lang niet zo ziek als nu. Ja, ze moest haar energie verdelen, kon soms niet mee of moest eerder naar huis. Betaalde de prijs, na een uitbundig avondje stappen, als iedereen al lang weer was vertrokken. Maar wat haalde we een hoop ongein uit. Knal-erwten uit het raam gooien, als zombies rondlopen in een parade, prosecco als ontbijt met Koninginnedag. Sanne organiseerde de beste themafeestjes, met opdrachten en spellen.
Vanzelfsprekend kwamen alle hits uit de jaren 90 voorbij.
Toen ME de controle overnam, kon ik daar niks aan doen. Sanne kon steeds minder aan en kreeg er ook nog POTS bij. Ze raakte verward. Ze raakte een normaal leven kwijt. Nog steeds kan ik met Sanne lachen, delen we weetjes over planten, films, series. Nog steeds zijn onze gesprekken ongedwongen en vol medeleven, al vinden ze nu meestal plaats online.
Onze levens zijn zo verschillend. Sanne die 20 tot 23 uur per dag moet liggen, ik die de wereld ontdekt. Het maakt dat ik mij machteloos voel. Want Sanne gun ik de wereld, net als iedereen die haar kent.
Imke, je hebt het mooi en helder verwoord. Veel is voor mij herkenbaar.
LikeGeliked door 1 persoon
Fijn Imke, dat je er bent, onder andere een vriendin voor Sanne. Dank je dat je verder kijkt dan de ziekte, dat je er openhartig over schrijft. Sanne heeft inderdaad een enorme gunfactor. Ze is namelijk zelf ook heeel empathisch.
LikeGeliked door 1 persoon